
Калі 11 верасня 2016 года Юрый Віктаравіч скончыў свой зямны шлях у Дэнверы (ЗША), багата людзей прыгадвала яго як палітыка, дзеяча БНФ. Але ён быў адзіны ў трох іпастасях — як навуковец, як збіральнік Музея старажытнабеларускай культуры, як грамадскі дзеяч. Ва ўсіх сферах вызначаўся нязломнасцю характару, і, адначасова, здольнасцю да перамоваў з апанентамі.

У аспірантуры адмовіўся ісці ў КПСС, “не даспеў”. За тры гады напісаў кандыдацкую, ажаніўся з Валянцінаю з Клецка (таксама шляхцянкай) без дазволу бацькоў — у адзін дзень дамогшыся дазволу ЗАГСа. Разам з навуковай ступенню нарадзіў сына (1963). З доктарскаю ў 1976 — другога. Прафесарам зрабіўся ў 1980, у 42 гады. Членства ў Акадэміі беспартыйнаму навукоўцу не пагражала, як і добрая кватэра, таму ўпецярох жыў у прахадной 32-метровай хрушчоўцы да 1986, пакуль жонка не зрабіла скандалу прэзідэнту Акадэміі Навук Барысевічу. І мела на тое матывацыю: лабараторыя Хадыкі (35-40 чалавек) “карміла” не толькі Інстытут фізікі, але і навуковыя ўстановы ў Віцебску і Гродне. Бо па ўсесаюзнай кааперацыі Лабараторыя оптыкі неўраўнаважных срэдаў працавала над аптычнай часткай савецкага аналагу праграмы “зорных войнаў”. Задача — сачэнне за балістычнымі ракетамі НАТА. Менавіта іх распрацоўка дазволіла прадухіліць ядзерны канфлікт 26 верасня 1983 года, калі савецкія спадарожнікі памылкова, з-за збою сістэмы лінзаў зафіксавалі старт з Каліфорніі пяці ядзерных “Мінітмэнаў”. У КПСС яму такі давялося ўступіць на пачатку 1980-х, бо заробленыя грошы нахабна размяркоўвалі спачатку на парткаме, і толькі потым — на навуковай радзе.
У 1960-я, пасля знаёмства з Элеанорай Вецер (якая чытала курс па імпрэсіянізме ў Мастацкім музеі), пачалося апантанае вывучэнне беларускай культурнай спадчыны. У адпачынкі, за свае грошы, Хадыка і сотня паплечнікаў паехалі па ўсёй краіне ратаваць старажытнасці ў паўразбураных саветамі храмах. Да 1974 года сабралася вялізная калекцыя, але здарыўся чарговы прыступ барацьбы з нацыяналізмам, усю яе схавалі ў фондах Мастацкага музею, забраўшы з Акадэміі Навук. Хадыку не кранулі — “з-за космасу”. Аматары не адступілі, да 1979 года паўтарылі працу, а скарыстаўшыся дапамогаю Ніны Мазай у Саўміне (уменне дамаўляцца) і часовай адлігай, адчынілі ў АН Музей старажытнабеларускай культуры. Дагэтуль лепшы ў сваёй галіне. Яго душой зрабілася Вольга Церашчатава — са сваім “прыкрыццём”. Напрыканцы вайны яе рыхтавалі ў дэсантніцы-разведчыцы.

Лабараторыя "на капусце"


Лабараторыя Юрыя Хадыкі, прыкладна 1983 г.
На выбарах у гарсавет, дзе Хадыку чакалі, каб зрабіць старшынём Мінгарвыканкаму, проста падпалілі выбарчы участак у Акадэмічнай бібліятэцы. “Выбары не адбыліся”. Так ён і застаўся, прыйшоўшы ў БНФ у 1989 годзе, “шэрым кардыналам” без дэпутацкага мандату. Выканаўцам вялікага аб’ёму штодзённай рэгулярнай працы. Стварыў разам з аднадумцамі Уладзімірам Анцулевічам, Валянцінам Голубевым, Андрэем Саннікавым Народны ўніверсітэт. За 10 год з 1996 яны з лепшай беларускай прафесурай аб’ехалі каля 50 гарадоў Беларусі. У кожным — лекцыі па выходных днях цягам 4 месяцаў на самыя актуальныя тэмы, ад эканомікі да экалогіі. Выдалі 13 падручнікаў, выпусцілі больш дзясятка нумароў спецыяльнага часопіса “Філаматы”. Дамагліся абрання ў мясцовыя саветы каля сотні выхаванцаў універсітэта. Пакуль мясцовыя саветы вярхоўная ўлада не ператварыла ў “фігавы лісток”.

Падчас адной з экспедыцый


Падчас адной з экспедыцый у гатэлі

Юры Хадыка з Зянонам Пазняком


Юры Хадыка і Генадзь Карпенка
Палітычная сістэма дэградавала, Юрый Віктаравіч губляў сілы, пад канец 2000-х адышоў ад палітыкі. Каб у 2013 з’ехаць да малодшага сына ў ЗША, выканаць апошняе заданне жыцця: выхаваць унукаў.
Абмеркаванне:
Anatol Starkou
Anatol Starkou
Аляксандр Кур'яновіч
Л. Каткоўскі
Л. Каткоўскі
А для паспяховага палітыка ён быў занадта адукаваны і занадта інтэлігентны.
З Юрыем Віктаравічам звязаныя самыя лепшыя ўспаміны маёй маладосці.