Віктар Марціновіч

Кніга, у якой схавалася Беларусь

Беларусь, тая Беларусь, якая нам не бачная за сацыяльнай рэкламай з міліцыянерамі і спартоўцамі, за культурнай Антарктыдай начной Зыбіцкай, за савецкімі святамі і віншаваннямі ад дэпутатаў гарсавета ў метро, схаваная ў такіх вось кніжках. Вандраваць па ёй можна толькі ўглыб.

Віктар Марціновіч: Гібрыдная Феміда

Сумна ж глядзець, як краіна ходзіць па коле, выкладзеным граблямі. І зноў, і зноў знаходзяцца энтузіясты, гатовыя «не пабачыць у гэтым палітыку», абвінаваціць выканаўцаў, «не звязаць з выбарамі» і г. д.

Віктар Марціновіч: Мундыяль скончаны. Мы — наступныя?

Як вы заўважылі, я не вялікі аматар выказвацца за палітыку. Бо ў беларускім выпадку гэта заўсёды крышачку гаданне на драніках: усе зыходнікі схаваныя, пра галоўнае не кажуць на нарадах, «аналітыкам» даводзіцца сілкаваць думку той формай, якую прымае бульбяная сумесь на патэльні штодзённасці.

Навошта нам паўмільёна камер?

Што вымушае мяне зноў і зноў натапырвацца, калі я чытаю навіны з Беларусі, дык гэта бюджэтаванне.

Кешкаюся – значыць існую. Нарысы адносін беларусаў з работай

Краіна Лісапедзія

Чаго чакаць беларусам ад Трэцяй сусветнай вайны

Вы кажаце, Трэцяй сусветнай не будзе? Я запярэчу: яна ўжо ідзе. Бо сітуацыя, калі два адвечныя апаненты рубяцца адзін з адным у Сірыі, — гэта ўжо Трэцяя сусветная.

Віктар Марціновіч: Палац пад кавярняй — гэта нецікава

Я п’ю гарбату з чабаром са шклянога кубачка ў кавярні пры гатэлі. Тыповы, нічым не прыкметны для Стамбула інтэр’ер: стракатыя кілімы, трубкі ад кальянаў, вывешаныя ўздоўж сценак (на муштуках напісаны смакі тытуню, з якімі іх трэба карыстаць), нізенькія столікі, шырачэзныя вокны, праз якія фігачыць лютае вясновае сонца.

«Іон», ці Мова вытокаў беларускай дзяржаўнасці

У гэтых людзей анічога не было, не было нават унармаванага правапісу, не было калектыўнага бачання, як мусіць пісацца «незалежнасць» — праз «е» ці праз «і», але прага да незалежнасці, да асобнага шляху для матчынай зямлі — была.

Датэрміновы грамадзянін

Калі казаць пра сацыяльнае вынаходніцтва, якім сучасная беларуская дзяржава па праве можа ганарыцца, дык гэта будзе не геніяльны фармат перадвыбарчай паперчыны, вывешанай на стэндах і ўчастках.

Дзве Беларусі робяцца адной

Крым не наш. Альгерду ставяць помнікі. Па большасці пытанняў — згода. Дык чаму б не прабачыць і не з’яднаць высілкі?

Дарослыя пытанні Дзеду Марозу

Так-так. Я таксама стаяў на тых ранішніках у дзіцячым садку. Мяне таксама апраналі Зайчыкам ці Катом Матроскіным, каб я набліжаўся да Дзеда Мароза па ўсёй форме. Я, як і ўсе, пакутліва перажываў Крызіс Веры, усведамляючы, што ніякага Дзеда Мароза, магчыма, няма. Бо дзе доказы? Дзе яны, я пытаюся!

Амаль помнік амаль Караткевічу

Дзіўнавата, пагадзіцеся, калі помнік, пляцоўку для якога дагэтуль не здолела знайсці дзяржава, раптам ставіць у сябе на феодзе, ля замка творчасці, адзін харошы і даволі багаты чалавек. Гэта ўжо амаль што дзёрзка.

Тарашкевіца — таксама камуніст?

Прыбіраць імя Тарашкевіча з назвы вуліцы за ягоную датычнасць да камунізму — гэткая ж бязглуздзіца, як спроба даказаць, што Альгерд быў часткай рускага свету (у Маскву ў паходы хадзіў з сябрамі пабачыцца, ага).

Нацыянальная ідэя, а не нацыянальны ўспамін

Ідэі, выпрацаваныя ў канцы 1980-х — пачатку 1990-х, калі беларускай незалежнай дзяржавы як такой не існавала, патрабуюць мадэрнізацыі.

100 прычын забараніць смяротнае пакаранне

Наш лакальны «д’яблаў баль», калі за адну кастрычніцкую ноч была знішчаная сотня прадстаўнікоў нацыянальнай інтэлігенцыі, палохае мяне нават не тым, як хутка забыліся імёны ахвяр, і не тым, як павольна яны вяртаюцца. Галоўнае тут тое, што роўна тыя ж падзеі з лёгкасцю могуць паўтарыцца сёння.

Бежанцы наадварот

Дык чаму з «квітнеючай» і мірнай Беларусі людзі наважваюцца ехаць у паралізаваную вайной на ўсходзе, «збяднелую» Украіну? Дзе тут логіка?

Мануал па сучаснай Расіі

Сталін і Пуцін — не выбарныя лідары. Яны — пасярэднікі паміж людзьмі і багамі. Ад іх не чакаюць рэформ. Ад іх чакаюць цудаў. Ураджаю. Высокіх цэнаў на нафту.