Сяргей Салаўёў

Думай пра лепшае, рыхтуйся да горшага

Кажуць, у Расіі дзве бяды: дурні і дарогі. У нас жа цяпер два клопаты — нафта і каронавірус. Па абодвум Аляксандр Рыгоравіч на тыдні правёў нарады. І калі з нафтай усё больш-менш зразумела, то з вірусам ніякага разумення не атрымліваецца.

У чаканні складаных часоў

«Што рускаму добра, тое немцу — смерць», — гэтая прымаўка працуе ў абодва бакі. Падаецца, Расію бліжэйшым часам чакаюць жорсткія выпрабаванні. А разам з ёй і Беларусь — таму што не трэба было ўлазіць у Саюзную дзяржаву і зацыклівацца на нафтаперапрацоўцы.

Не было б шчасця…

…Дык гора дапамагло. Гэта можна сказаць пра вынікі тыдня — тыя, якія не тычацца (альбо не вельмі тычацца) каронавіруса. Так, ёсць у нас і збольшага суцяшальныя навіны.

Краіна парадоксаў

Жыць у краіне парадоксаў не вельмі зручна, але цікава. Некаторыя навіны проста выклікаюць пытанне: «Як? Як такое можа адбывацца?»

Вайна і вірусы

Беларусь, як і ўвесь свет, з жахам глядзіць на каронавірус. Тэма, шчыра кажучы, ужо нават надакучыла. Мая цешча, як толькі чуе пра гэты вірус па тэлевізары, адразу яго выключае. Бо — зашмат. Ёсць і іншыя праблемы ды цікавыя тэмы.

Чым заправіцца: бензін ці «чарніла»?

Канец мінулага тыдня і пачатак гэтага быў аздоблены, нібыта, «вясёлкавымі» навінамі. Лукашэнка паразмаўляў па тэлефоне з Пуціным, і той звонку пагадзіўся — Беларусь павінна атрымаць кампенсацыю за расійскі «падатковы манеўр» у памеры 300 мільёнаў долараў.

Запасаемся грашыма і папкорнам

Ужо не першы раз мы сутыкаемся з тым, што ў нас ва ўрадзе правая рука не ведае, што робіць левая. А ўсё таму, што ніхто там не можа адмовіць кіраўніку дзяржавы.

Хопіць пудрыць нам мазгі!

Дзе праўда? Расійскія каментатары кажуць, што Мінск прайграў і кіраўніка Сінявокай у чарговы раз нахілілі. Беларускія агучваюць адваротнае. Асабліва вылучыўся віцэ-прэм’ер Дзмітрый Крутой. Маўляў, і газ мы будзем атрымліваць па «старым» кошце, і выбілі, нарэшце, з Расіі нафту па цане «не вышэй за сусветную».

Чарговыя выкрутасы дзяржавы

Улады прызвычаіліся трымаць народ за дурняў, альбо за настолькі абыякавых людзей, што з імі можна рабіць усё, што заўгодна. Але на мінулым тыдні — не атрымалася.

Бездапаможнасць сістэмы

Падаецца, Рыгоравіч пачаў кампанію па пераабранні сябе, любага, на чарговы тэрмін кіраўніка Сінявокай. Зразумела, яго нязменная сяброўка спадарыня Ярмошына намалюе яму столькі, колькі ён захоча. Але ў сучасных варунках гэтыя лічбы «элегантнай перамогі» трэба нечым пацвердзіць. То-бок, зрабіць нешта такое, каб можна было сказаць: «Вось менавіта з-за гэтага народ і падтрымаў нашага лідара!»

Саскочыць з «іголкі»

«Можам, калі захочам!» — прыкладна такі дэвіз павінен стаць праграмай дзеяння нашага ўраду бліжэйшым часам. Таму што, насамрэч, можам мы ўсё, калі нас прыцісне. Але галоўнае — не чакаць, калі прыцісне. Каб мы не разлічвалі папярэднія 20 гадоў на танную расійскую нафту, то не апынуліся б у такой сітуацыі, калі ўсё трэба вырашаць тэрмінова.

Дык што там з нафтай?

Аляксандр Рыгоравіч працягвае выступаць у ролі пажарнага. Пакуль усе турбуюцца пра тое, што Расія спыніла пастаўкі нафты, ён не перастае сцвярджаць: усё добра, нічога страшнага. Але тым часам правёў закрытае пасяджэнне з урадам. Хаця падводзіць вынікі года было запланавана крыху пазней.

Рэальнасць, даведзеная да абсурду

Шчыра скажу — я вельмі люблю фантастыку. Таму і цікаўлюся рознымі прагнозамі і праграмамі беларускага ўраду. Праўда, апошнім часам нашы міністры мяне ў гэтым плане не радуюць. Аднак цешыць, што яны паступова, дробнымі крокамі, але набліжаюцца да рэальнасці.

Далей — з надзеяй

Год, які цяпер мінае, быў яшчэ не вельмі складаны. Складанасці ў нас будуць наперадзе. І відавочна, што гэтыя складанасці створаныя неабачлівай палітыкай, якая праводзілася раней. У наступным галоўнае — памылак не паўтараць.

З вялікімі здзіўленымі вачыма

Падаецца, мелі рацыю тыя (напрыклад, Сяргей Чалы), хто скептычна ўспрымаў беларускі Парк высокіх тэхналогій. Асноўная іх прэтэнзія да айцішнікаў палягала ў тым, што ПВТ ператворыцца ў «афшорчык» для праграмістаў і не дасць карысці народнай гаспадарцы. У прынцыпе, так яно і здарылася.

Ці гатовыя мы да барацьбы за незалежнасць?

Галоўным вынікам мінулага тыдня, безумоўна, была безвыніковасць. Лукашэнка і Пуцін, паразмаўляўшы пяць з паловаю гадзін, так і не прыйшлі да нейкай пэўнай высновы. Спрэчныя пытанні інтэграцыі засталіся няўзгодненымі. І, адпаведна, 8 снежня, у 20-ю гадавіну стварэння «Саюзнай дзяржавы», нічога падпісана не было.

Інтэграцыя нас не выратуе

Пакуль усе пратэстуюць з нагоды дарожных картаў па інтэграцыі, падпісанне якіх адкладзена на 20 снежня, у краіне назіраюцца больш трывожныя тэндэнцыі. Можа стацца нават так, што ніякая інтэграцыя нас не выратуе.

Ці дадуць банкіры адлуп Лукашэнку?

Днямі Аляксандр Рыгоравіч чарговым разам крытыкаваў банкіраў. Маўляў, яны недастаткова падтрымліваюць вёску і сельскую гаспадарку. Ён даручыў старшыні праўлення Нацбанка Паўлу Калауру «нагрузіць» банкі і прыцягнуць іх да аказання дапамогі адсталым сельскагаспадарчым арганізацыям Віцебскай вобласці.

Інтэграцыя: ці будзе музыка вечнай?

Тэхніка на мяжы фантастыкі

Пакуль уся краіна адпачывала, Аляксандр Рыгоравіч напружана працаваў. У Эміраты злётаў і ў Аўстрыю.