
Першы рад, трэці справа Зміцер Галко спявае украінскі гімн разам з з наваград-валынскай Самаабаронай
Маё стаўленьне да фашызму ва ўсіх яго праявах мусіць быць добра вядомым чытачам svaboda.org — працуючы тут, я даволі часта яго бэсьціў. У мяне на фашызм моцная алергія, і я, як любы алергік, востра адчуваю прысутнасьць свайго алергену. Мне млосна робіцца, калі я слухаю прамовы Пуціна ды іншых расейскіх чыноўнікаў, гляджу мітынгі пад песьні «Священная война», чытаю расейскія блогі і выказваньні на форумах, настолькі вялікая тут яго канцэнтрацыя. А вось ва Украіне гэтая канцэнтрацыя яўна бясьпечная для здароўя.
Яшчэ пасьля паездак на Майдан я пісаў, што праблема не проста перабольшаная, яна высмактаная з пальца. Майдан не высоўваў ніводнай ідэі з фашыстоўскім прысмакам, ніводнай. Нават проста ў натоўпе не было размоваў пра тое, што трэба нарэшце расправіцца зь якой-небудзь нацменшасьцю, вось тады зажывем. Ці ўсталяваць жорсткі парадак, пры якім «усе гэтыя», няважна хто — любыя іншадумцы, не змогуць нават рыпнуцца. Хіба што былі размовы пра неабходнасьць зацугляць алігархію, чынавенства і міліцыю.
Што да «Правага сэктару» — цяжка нават сказаць, якая ідэалёгія ў гэтай арганізацыі. Як на мой погляд, гэта нешта кшталту адрэналіна, які выпрацаваў грамадзкі арганізм у патрэбны момант. Ці «азьвярыну», калі хочаце. Пры ўмове, калі новыя ўлады зробяць сапраўдную працу над памылкамі сваіх папярэднікаў, узровень адрэналіну заканамерна зьнізіцца.
Цікава, што тыя ж самыя людзі з паўднёва-ўсходняга рэгіёну Ўкраіны, якія выказвалі мне свае асьцярогі наконт «Правага сэктару», адначасова казалі: «Мо хаця б яны парадак навядуць…» Разумееце, да яго схіляюцца слабыя людзі з аўтарытарнай сьвядомасьцю, якія робяць стаўку на зьнешнюю сілу. У іхным успрыманьні «Правы сэктар» — такая ж сіла, як і «зялёныя чалавечкі». Вось яны і спадзяюцца — не на тых, дык на гэтых. На тое, што нехта моцны за іх усё зробіць. Падтрымка «Правага сэктару» сярод прыхільнікаў Майдану, людзей збольшага самастойных і актыўных, значна ніжэйшая. Дарэчы, калі з’явілася навіна, што Сашко Білы забіты, і яшчэ не былі вядомыя абставіны, тыповая рэакцыя майданаўцаў была такой: «Вядома, мне шкада яго, як чалавека, але…» Ну і амінь, неяк так. Досыць паказальна, па-мойму. Хаця пасьля дзіўнаватых тлумачэньняў Авакава рэакцыя істотна змянілася.
Калі падвесці рысу, ва ўкраінцаў вельмі моцная дэмакратычная закваска — а гэта надзвычай дзейны антыдот ад фашызму. Ён высьпявае там, дзе моцная аўтарытарная свядомасць. Як у Расеі ці Беларусі…
Што застаецца? Можна пашыраць праўдзівую інфармацыю пра падзеі ва Ўкраіне, купляць украінскія тавары і не купляць расейскіх, з’езьдзіць на выходных у Львоў і напісаць потым у сваім блогу пра тое, як файны вы адпачылі. :)
Калі ёсьць сваякі ў паўднёва-ўсходнім рэгіёне Ўкраіны, варта ім давесьці, што ў заходніх абласьцях жывуць такія ж самыя людзі, рагоў і капытоў у іх няма, і ў адзінстве ўкраінцаў — залог існаваньня вольнай, своеасаблівай і вельмі пэрспэктыўнай краіны, тады як Таёжны саюз — гэта тупік і пастка.
пытанне: ці не прыйшло думкі пераехаць жыць ва Украіну, асабліва - працаваць там журналістам? (бо, здаецца, пра беларускія "рэаліі" не было ў цябе такіх цудоўных цікавых матэрыялаў? (прабач, калі былі :)
ці не здаецца табе, што тут, у Беларусі, як пісалі, зараз перыяд комы, і таму што тут пісаць, і пра што?
дзякуй!
Ёсьць у ягоных словах рацыя, аднак праблема ў тым, што я не зусім публіцыст. У мяне не настолькі невычэрпны ўнутраны сьвет, каб дзяліцца яго пладамі, седзячы дома за кампутарам. Мне патрэбны вір жыцьця, людзі, падзеі, уражаньні. Сыравіна для апрацоўкі. Калі доўга не выходзіць з дому, дык няма аб чым і пісаць. А калі за дзьвярыма адразу ж пачынаецца адкрыты космас? Вы, мусіць, ведаеце, што ў адкрытым космасе няма нічога жывога. Там пустата і вялікія камяні пасярод яе. Чысьціня і парадак.
Мне ў гэтым адкрытым беларускім космасе і дыхаецца цяжкавата, а працуецца – пагатоў. Таму думка пра пераезд прыйшла, вядома.
Але многія беларусы, якія плянавалі адпачынак ва Ўкраіне, нават на матэрыку, не пра Крым гаворка, палічылі за лепшае яго адмяніць. Баяцца бандытаў на дарогах. Хаця я праехаў ужо тысячы кілямэтраў і ніводнага бандыта не сустрэў, калі не лічыць майго суседа па пакою ў Данецку, які аказаўся агентам ГРУ. А некаторым украінцам адмаўляюць у працы на тэрыторыі Беларусі, бо іхная прысутнасьць «непажадана». Пра гэта мужычок адзін у сяле Трыгір'е распавядаў, ягоныя знаёмыя езьдзілі рэгулярна на будоўлі ў Нясьвіжы, цяпер іх назад разьвярнулі.
Увогуле, тут уяўленьні пра Беларусь даволі цьмяныя, і чым далей ад мяжы, тым болей скажоныя. Хтосьці думае, быццам у нас тут цякуць малочныя рэкі ў кісельных берагах, хтосьці – што тут «саджаюць на восем гадоў за плясканьне ў ладкі».
Калі коратка, я расказваю, што замест «аўтарытарнай мадэрнізацыі» мы атрымалі вечны аўтарытарызм, заклапочаны самазахаваньнем і многа балбатні пра мадэрнізацыю, якая не ўвасабляецца ў рэальныя справы. Безумоўна, пэўныя плюсы былі (у нас у лепшым стане захавалася сацыяльная інфраструктура), але стратэгічна, я ў гэтым упэўнены, выйгралі ўкраінцы, зрабіўшы стаўку на дэмакратыю. Свабодныя людзі здольныя на прарыў, прыгонныя – не.
У адным з матэрыялаў на сайце Новага часу была згадка пра твае сустрэчы з губернатарам Херсоншчыны і мэрам Херсона. Яны спакойныя за лёс памежнага з Крымам рэгіёна? Якое ўвогуле ўражанне пакідаюць рэгіянальныя кіраўнікі, Ці існуе там праблема заезджых з Расіі цітушак?
Губэрнатар і мэр (хаця афіцыйна яны так не называюцца), па-першае, зьдзівілі мяне тым, што зь імі аказалася вельмі проста сустрэцца. Я дамовіўся зь імі праз смс-паведамленьні. Абодва пакінулі ўражаньне інтэлігентных людзей, але троху мяккацелых. І не гатовых да рэвалюцыйных пераўтварэньняў на сваіх пасадах – я пра гэта наўпрост пытаўся, пра іх «рэвалюцыйныя» праграмы. Для іх пакуль асноўны галаўны боль – пераадоленьне сабатажу з боку прадстаўнікоў старых элітаў. Яны заклапочаны тым, каб захаваць спакой і функцыяваньне эканомікі на прымальным узроўні.
За лёс Хэрсоншчыны абодва спакойныя ў тым пляне, што сэпаратысцкія настроі тут фактычна незаўважныя. А «пуцінскіх турыстаў» эфэктыўна адлоўліваюць.
І ці шмат у вас аднадумцаў на Украіне?
Зрэшты, тут варта дадаць, што бываюць моманты, калі адмова ад сілавога супрацьстаяньня можа нарабіць болей шкоды, чым ўжываньне сілы. Яшчэ невядома, куды завядзе «гандысцкая» тактыка ў дачыненьні да дзеяньняў Расеі ў Крыму. На Майдане пастаяннае пазьбяганьне «правакацыяў», мы ўжо бачылі, не выратавала ад вялікай крыві.
Я думаю, аднадумцаў у мяне знойдзецца нямала, бо радыкальны дэмакратызм – вельмі характэрная рыса ўкраінцаў. Што да бальшавікоў і камуністаў, яны ўжо пацярпелі паразу ва Ўкраіне. Не праз лёзунгі сацыяльнай справядлівасьці, гэта якраз тут запатрабавана, а праз сваю антынацыянальную палітыку. Я падкрэсьлю: не антынацыяналістычную, гэта ім бы даравалі, менавіта антынацыянальную. Фактычна яны зрабіліся тут проста імпэрскімі агентамі. Таму асуджаныя перабываць у вартым жалю стане. Бо ўкраінцы адчуваюць сябе ўкраінцамі, а не “тожа рускімі”
У Хэрсоне, напрыклад, Самаабарона падтрымліваецца новай уладай, адпаведна, самааабаронцы падтрымліваюць яе. Тады як у Наваград-Валынскім яны ёй супрацьстаяць. У Данецку сабраліся хлопцы, якія лічаць шкодным і навязаным звонку выбар «Україна або Расея», на іх думку, трэба працягваць справу Майдану, то бок ціснуць на ўлады ў сябе ў рэгіёне. Пры гэтым яны ну вельмі далёкія як ад старой, гэтак і ад новай улады, далёкія ад нацыяналістычнага праекту, дасюль былі вельмі далёкія ад палітыкі. Зрэшты, нават у Хэрсоне гэта нізавая ініцыятыва, і дурнога аднадумства ўнутры яе няма, гэта яшчэ і дыскусійны клюб, дзе абмяркоўваецца далейшы лёс радзімы. Галоўнае пытаньне на парадку дня – барацьба з чынавенскім свавольствам.
Пазыцыі «Свабоды» і «Правага сэктару» на паўднёвым усходзе краіны слабыя, хаця нават у Данецку за «Свабоду» галасавала 10% на апошніх выбарах у Раду – проста як за сьвежую і яшчэ не заплямленую сілу. Таму іхных прадстаўнікоў я тут не сустракаў, хаця ў Хэрсоне свабодавец Станіслаў Трошын дапамог мне дыстанцыйна. Пра стаўленьне да «Правага сэктару» я пісаў вышэй.
Разумею, што доўга на такое адказваць, але паспрабуй: чым украінцы ад беларусаў адрозніваюцца? Ты неяк пісаў быў, што яны нібыта бліжэйшыя да рускіх, чым беларусы.
Дарогі, па якіх мне даводзілася езьдзіць, былі зусім не ў такім кепскім стане, як пра іх распавядаюць, хаця і горшыя за беларускія. І наогул, Харкаў, Данецк, Днепрапятроўск, Адэса і Хэрсон не пакінулі ў мяне ўражаньня зьбяднелых, паўразбураных гарадоў, якімі я чакаў іх убачыць. Чуткі пра галечу Ўкраіны істотна перабольшаныя, асабліва пра галечу ўкраінскіх вёсак, якраз яны падаліся мне вельмі ладнымі. У Расеі я бачыў галечу значна большую, сапраўдную.
Але ёсьць сур’ёзныя праблемы з «сацыялкай», напрыклад, у мэдыцыне. Практычна ўсе мне распавядалі, што там не засталося нічога бясплатнага. Прычым усё гэта неяк крыва робіцца – праз «добраахвотныя ўнёскі», якія, наколькі я разумею, законам не надта рэгулююцца.
Затое ежа – гэта ўкраінская фішка. Нідзе я так смачна не харчаваўся, як тут. І пры гэтым вельмі танна. Проста для прыкладу: побач з маім хостэлам у Хэрсоне гандлявалі чабурэкамі, якія рабілі пры мне, разы ў тры большымі за стандартныя беларускія. Вялікія, сьвежыя, смачныя, і ўсяго за 5 грыўняў. Разам з кардоннай талерачкай, пакетам і сурвэткамі. Сюды можна езьдзіць у гастранамічныя туры. :)
На апошняе пытаньне мне складана будзе коратка адказаць. Не, я перагледзеў тую сваю думку, украінцы іншыя. Адрозныя і ад расейцаў, і ад беларусаў.
Але мяне зьдзівілі моц і спакой украінцаў у гэтых абставінах. Баявы дух без нянавісьці і гістэрыкі.
Дякую за візит до України і гарні матеріали в "Новому часі" про наші краї і людей. Україна перебуває на порозі змін. Як ти гадаєш, що треба робити всім нам: і владі, і ЗМІ, і простим громадянам, аби не втратити черговий шанс. Також цікаво дізнатися твою думку щодо майбутнього президента. Якби ти був громадянином України, за кого віддав би голос?
Дякую
Дружа, я ж не расеец, каб лепей за суседзяў ведаць, як ім жыць. :) Але як асоба зацікаўленая, магу выказаць пажаданьне, што ні ў якім разе нельга дапусьціць вяртаньня да «свайго блявоцьця», згасаньня рэвалюцыйнага імпульсу. Трэба падрыхтавацца да доўгай працы па выкараненьні ўсіх заганаў мінулага.
Як беларус, я бачу ў любым кандыдаце ў прэзыдэнты патэнцыйнага дыктатара і ацэньваю яго з гэтага боку. Мне здавалася, што Віталь Клічко мог бы быць добрай кандыдатурай. Бо дыктатары вылупляюцца звычайна з асобаў закамплексаваных, а ён ужо шмат чаго дасягнуў у жыцьці, яму няма чаго камплексаваць. Але ён не балятуецца. Не балятуецца таксама і мэр Львову, які мне вельмі імпанаваў. Таксама шкада, што не балятуецца Арсень Яцанюк. У адрозьненьне ад трыгірскага мужычка, я не думаю, што ў яго «галодныя вочы», мне ён падаецца палітыкам эўрапейскага ўзроўню.
Што да зарэгістраваных кандыдатаў, я іх ня так добра ведаю і не магу зараз сказаць, за каго б прагаласаваў.
Пытаньне наўпроставае, як вы лічыце, Расея, дакладней, існуючы расейскі рэжым Пуціна - вораг Беларусі?
Дзякуй
Глеб, Менск:
Пасьля пабегу Януковіча было адчуваньне -- вось яшчэ крок, і разгоняць Раду, абвесьцяць недавер усім старым палітыкам, пачнуць з чыстай старонкі...
Не атрымалася. Сёньня голасу гэтай супольнасьці не чуваць, фармат палітычнага жыцьця Украіны стаў звыклым -- партыі, заявы, алігархі, перамовы...
Але нават гэта быў вялізны прарыў у параўнаньні з першым Майданам, дзе людзі выступалі як электарат, а не суб'ект.
Чаму не атрымалася? Ці магло атрымацца ў гэты раз? Ці можа ў будучыні, і што для гэтага патрэбна?
Ведаеш, я ж тут не ў сеціве і тэлевізары жыву, магчыма, адтуль усё па-іншаму бачыцца, а з сярэдзіны жыцьця відаць, што Ўкраіна зьмянілася неверагодна. І ўсё яшчэ толькі пачынаецца. Я не пра барыкады, кроў і войны, дай божа, каб яны засталіся ў мінулым, а пра пабудову новай краіны. Мне падаецца, што будаваць ёсьць каму, я з аптымізмам гляджу ў будучыню, столькі моцным духам людзей на яе працуюць.
Кто эти люди?
Сейчас появляется всё больше свидетельств, что эта организация довольно мутная и едва ли соответствует тому героическому образу, который был сформирован в ходе противостояния на Майдане.
Деньги, связи с властью, спецслужбами и т.д.
Вольно или нет, но ПС превратился в примитивный, но действенный жупел, которым пугают людей не только в Украине, но и за её пределами, причем довольно удачно.
И кстати, доверяете ли вы лично версии МВД, касательно гибели А.Музычко при задержании?
Зміцер Галко:
— Скажам так: ніводная радыкальная арганізацыя ня можа пазьбегнуць кантролю ды інфільтрацыі з боку спэцслужбаў. Мяркую, «Правы сэктар» ня ёсьць выключэньнем. І мне
даводзілася шмат ад каго чуць сумневы наконт яго чысьціні ў гэтым сэнсе. Ня буду прыводзіць канкрэтныя прыклады, бо не магу ані пацьвердзіць, ані абвергнуць іх. Але людзей, якія безагаворачна вераць
ім, я пакуль не сустракаў. Галоўнае пытаньне, якое яны задаюць: колькі сябраў «Правага сэктару» загінула на Майдане? Адказ: ніводнага.
У мяне не было часу сядзець у сеціве, каб разабрацца, што там было з Білым, ён жа Музычка. Але з той інфармацыі, якая да мяне даходзіла, я магу зрабіць папярэднюю выснову, што справа, мякка кажучы,
цьмяная. Хіба Музычка быў настолькі небясьпечным, што ствараў пагрозу Ўкраіне? Думаю, што не. Ён ствараў пагрозу толькі псыхічнаму стану расейскіх тэлеглядачоў. Дык што, яго прынесьлі ім у ахвяру?
Нешта зашмат ахвяраў, пачынаючы з Крыму, новая ўлада прыносіць Расеі…
Дарэчы, цікава выказалася гаспадыня хостэлу ў Хэрсоне: «Білы змагаўся за свабоду чачэнскага народу супраць расейцаў… Цяпер яго за гэта бандытам называюць. А заўтра што, назавуць
бандытам кожнага, хто са зброяй у руках змагаецца за свабоду Ўкраіны?»
Паводле Радыё "Свабода"