З ключавым фігурантам «Справы патрыётаў», якому следства ўпарта гатавала ролю правадыра міфічнай «узброенай арганізацыі», колішнім сябрам неіснуючага ўжо «Белага Легіёну» Міраславам Лазоўскім мы вырашылі пагутарыць зусім не пра палітыку, а пра гісторыю, літаратуру ды… асабістае жыццё.
Гэта было першае інтэрв'ю
Алеся Кіркевіча з фігурантамі «справы патрыётаў». Іншыя вы можаце знайсці
тут.
«Колькі часу існуе цяперашні рэжым, столькі выказваецца думка, што праблема Беларусі — не ў Лукашэнку, а ў народзе. Маўляў, беларускае грамадства адрынае дэмакратычныя каштоўнасці. Народу патрэбна не свабода, а «моцная рука». На такія настроі электарату і абапіраецца Аляксандр Лукашэнка ў сваёй палітыцы», — піша Валерый Карбалевіч.
Дэпутат Вярхоўнага Савета Беларусі 12-га склікання Сяргей Антончык належаў да той кагорты народных абраннікаў, якія былі апантаныя ідэяй сацыяльнай справядлівасці, роўнасці ўсіх перад законам. Жорсткая рэальнасць перакуліла іх рамантычныя памкненні.
Яго страшэнна баяліся камуністычная наменклатура і кебічаўскае чынавенства. Калегі-аднадумцы па парламенце патрабавалі для яго і яго сям’і аховы. А сам ён 20 снежня 1994 года, падчас свайго знакамітага «антыкарупцыйнага даклада», прымусіў плакаць Аляксандра Лукашэнку.
Іншыя артыкулы
Аляксандра Кур'яновіча пра знакавыя персоны мінулага — Аляксандра Вайтовіча, Станіслава Шушкевіча, Генадзя Карпенку, Паўла Казлоўскага — можна прачытаць
тут.
Людзі з сіндромам Даўна могуць працаваць, вандраваць, граць у тэатры. Аднак наша грамадства пакуль не вельмі гатовае да таго, каб гэта прыняць, не гатовае напоўніцу даць такім людзям шанец на будучыню і жыццё побач. Пра тое, як жывуць сем'і, якія выхоўваюць дзяцей з сіндромам Даўна — чытайце ў матэрыяле Уладзіслава Рубанава.
Наталля — прыгожая маладая жанчына. Яна, як і тысячы жанчын у нашай краіне, мае мужа і дзетак. Здавалася б, жыві ды радуйся. Але, на бяду, Наталля нарадзілася ў вёсцы пад Брагінам, якую ад Чарнобыльскай АЭС аддзялялі толькі 15 кіламетраў…
У 2011 годзе сын Ларысы Паланевіч Іван Паланевіч разбіўся ў аварыі. Праз 12 гадзін у рэанімацыі дактары канстатавалі смерць мозга. Вінаватым у ДТЗ прызналі нябожчыка — не сачыў за інтэнсіўнасцю руху, парушыў рэжым хуткасці... Аднак падчас знаёмства з вынікамі праверкі Ларыса Паланевіч заўважыла ў справе паведамленне аб выняцці ўнутраных органаў для трансплантацыі.
«Супастаўляю час — і халадзее ўнутры. Атрымліваецца, што органы ў цябе вынялі адразу пасля нашага сыходу з бальніцы», — напісала ў сваёй кнізе «Супрацьстаянне» спадарыня Ларыса.
Пра супрацьстаянне Ларысы Паланевіч і сістэмы трансплантолагіі Мінздароўя Беларусі чытайце ў артыкуле Сяргея Пульшы.
«Факты сведчаць: будаўніцтва АЭС ёсць самай вялікай эканамічнай памылкай у суверэннай гісторыі Беларусі, — піша Аляксандр Харкевіч. — Але, каб аддзяліць рэальнае становішча ад прапаганды, разгледзім сучасны стан энергетычнай сістэмы на спрошчаным, але зразумелым для большасці ўзроўні. І спрагназуем, што будзе з тарыфамі.
Беларусь паднялася — гэта стала відавочна ўсім. Ці дастаткова рашуча, ці ўсур'ёз, ці надоўга — гэта яшчэ належыць убачыць, але пратэстны пад'ём не выклікае сумневаў ні ў каго. Усё часцей раздаюцца галасы пра хуткі Майдан у Беларусі. Наколькі рэальны такі сцэнар — разважае Мікола Дзядок.
Яшчэ адзін артыкул Міколы Дзядка:
«Сярод прычын жахлівага здарэння ў Печах называюць розныя: невыкананне статуту, разбэшчанасць камандзіраў, савецкія армейскія традыцыі, невялікія заробкі вайскоўцаў... Але, без гвалту войска няма, яно на ім пабудаванае і з яго складаецца. І на мой погляд, самая істотная прычына трагедыі не гучыць...»
Як не дзіўна, сталінскія рэпрэсіі да гэтага часу застаюцца ў Беларусі не да канца асэнсаваным і не пераадоленым мінулым, а тысячы іх ахвяр — не рэабілітаванымі. Больш за тое, цэлыя катэгорыі асуджаных нават не лічыцца ахвярамі рэпрэсій.
Па якіх артыкулах каралі ў сталінскія часы — распавядае Уладзімір Валодзін.
Алена Ляшкевіч заўважыла, што апошнім часам беларусы ўсё больш ціквіцца шатландскімі контрдансамі. Што гэта за танцы і чым яны нас так вабяць?
Падчас Другой сусветнай вайны шмат каму з жыхароў Беларусі давялося рабіць цяжкі выбар: ратаваць габрэяў і выракаць сваіх блізкіх на небяспеку знішчэння нацыстамі ці маўкліва назіраць за тым, як фашысты і іх памагатыя забіваюць учорашніх суседзяў. Ігар Мельнікаў распавядае гісторыю, якая адбылася ў 1942 годзе ў заходнебеларускай Ішкалдзі.
Распачатая два дзясяткі гадоў таму лічбавая рэвалюцыя прынесла людзям не чаканую роўнасць, а яшчэ мацнейшы падзел на багатых і бедных, лічыць Дзяніс Лаўнікевіч. У яшчэ больш выродлівай форме гэта можа выявіцца ў Беларусі, якую ўлады вырашылі ператварыць у «IT-краіну».
«З КДБ я выйшаў не запалоханы, без пачуцця прыгнечанасці, але, вядома, азадачаны. Не меў яснасці што да матывацыі выкліку і фактычна допыту. Падумалася, што можа дзеля прафілактыкі ўсё тое. Маўляў, будзеш ведаць, што ты ў нас на воку, пад кантролем. Паасцерагаешся. А папраўдзе, моцна не задумваўся...», — дзеліцца ўспамінамі пра «справу акадэмікаў» Арсень Ліс.
У жыцці палітыка Алеся Лагвінца сёлета адбыліся значныя падзеі. Алесь вырашыў пайсці ў адпачынак па даглядзе за сваім малодшым сынам Уладзімірам. Але размова Таццяны Шапуцька з Алесем Лагвінцом была не толькі пра тое, як жывецца «тату ў дэкрэце».
Фота Дзмітрыя Русака
У ліпені сваё 90-годдзе адзначала старажыл вёскі Цна-Ёдкава, што зараз уваходзіць у межы Мінску, Вольга Цімохаўна Бароўская-Мацкевіч — мабыць, адзіная на сёння жывая сведка расстрэлаў у Курапатах.
Яна пражыла вялікае, але шматпакутнае і складанае жыццё пад самымі Курапатамі, аднак усё вытрымала, падняла і выхавала 29 нашчадкаў — дзяцей, унукаў, праўнукаў і прапраўнукаў.
Гэты артыкул
Анатоля Мяльгуя стаў, нажаль, апошнім у «Новым часе»: Анатоль сышоў ад нас 22 красавіка 2017 года. Пачытаць усе яго артыкулы можна
тут.
Мала паступіць у ВНУ, а пасля яго паспяхова скончыць. Вельмі важна пасля вучобы знайсці працу, на якой малады спецыяліст будзе не толькі атрымліваць нармальныя грошы, але і рэалізоўваць свой патэнцыял. Ці магчыма гэта ў сучаснай Беларусі? Адказ на гэтае пытанне шукае Павел Аксіновіч.
Андрэя Рамашэўскага па мянушцы Борман, некаторыя памятаюць як лідара беларускай Партыі аматараў піва. Ён быў вымушаны эміграваць у Чэхію, але вярнуўся ў палітыку. Праўда, пакуль у чэшскую. Андрэй балатавался ад Партыі піратаў у парламент Чэхіі, выбары ў які прайшлі ў кастрычніку.
Пра пачатак новай палітычнай дзейнасці Андрэй распавёў
Алегу Новікаву.