Напачатку паседжання IT-кансультант яшчэ раз выклаў палажэнні сваёй касацыйнай скаргі:
- Суд пацвердзіў законнасць прыцягнення да адказнасці без фармальных і непасрэдных доказаў віны, на здагадках. А менавіта, пратакол не ўтрымлівае інфармацыі аб прадмеце правапарушэння — дзеянняў асобы, якія б былі накіраваныя на азнаямленне невызначанага кола асоб з "экстрэмісцкай" інфармацыяй, не ўтрымлівае ніякіх доказаў таго, што старонка належыць Глебу Рубанаву, і не ўтрымлівае ніякіх сведчанняў аб месцы і часу ажыццяўлення такіх дзеянняў.
- Сам пратакол мае выразныя прыкметы падробкі. Усё абвінавачанне будуецца на скрыншотах вышэй згаданага каментара, дзе да спасылкі падцягнулася прэвью. Аднак каментар, як вынікае са скрыншоту, быў запошчаны 05.03.2019, а пад ім знаходзіцца фэйсбучная паметка "9 нед", што значыць, што агляд гэтай старонкі і стварэнне пратакола адбылося праз 9 тыдняў пасля "правапарушэння". То-бок, у траўні 2019, а не 14.03.2019 — як сцвярджаецца ў самім пратаколе.
Як адзначае Глеб Рубанаў, нават гэтая "крымінальная" прэвью-карцінка да спасылкі ў многіх карыстальнікаў не адлюстроўваецца, калі праглядаць пост са смартфону альбо лэптопу. Ці не была яна пазней дададзеная ў фоташопе тымі, хто складаў пратакол?
У паседжанні суддзя запытаўся абвінавачанага: як ён патлумачыць адзін са здымкаў (Міколы Дзядка з плакатам) у пратаколе, які нібыта не з'яўляецца часткай пратаколу, а прысутнічае ў справе асобна? На што Рубанаў адказаў, што не бачыў гэтага здымку нідзе, акрамя як у пратаколе.
Тым не менш Яўген Хадкевіч прыняў тыповае для беларускай судовай сістэмы рашэнне: пастанову пакінуць у законнай сіле, скаргу адхіліць.
Глеб Рубанаў падзяліўся з НЧ уражаннямі ад гэтага працэсу:
— Чым гэты працэс адрозніваўся ад тысяч аналагічных судовых працэсаў "пад капірку" ў Беларусі?
— Цяжка рабіць глабальныя высновы. Адзінае, што магу заўважыць, што звычайна па справах за "інтэрнэт-экстрэмізм" пад вартай не трымаюць. Тут яшчэ было адрозненні ў тым, што я спрабаваў звярнуць увагу на фундаментальную непадсуднасць людзей за дзеянні ў меркаваных акаўнтах фэйсбука, бо гэтая сфера не рэгламентаваная беларускім заканадаўствам. У астатнім вельмі падобна на тое, што я чуў пра іншыя палітычныя працэсы. Аргументы выслухоўваюцца, прымаюцца да ведама. прымаецца рашэнне, якое цалкам ім супярэчыць.
— Калі ўсё так бессэнсоўна, чаму тады вырашылі абскарджваць у Мінскім гарадскім судзе?
— Адна справа — ведаць, іншая справа — падмацаваць гэта практыкай. Я, як чалавек тэхнічнай адукацыі, лічу, што любая справа мусіць быць падмацаваная тэхнічнымі доследамі. Асноўным і кантрольным. Асноўны дослед мелі ў судзе першай інстанцыі і кантрольны — у апеляцыйным.
— Далей будзеце абскарджваць?
— Магчыма, калі мае сэнс. Яшчэ дакладна не ведаю.
— Многія звычайныя людзі не актывісты, калі сутыкаюцца з бязмежжам дзяржавы часта баяцца абскарджваць і скардзіцца на дзеянні афіцыйных асобаў, бо баяцца што прыцягнуць да сябе яшчэ болей увагі і будзе "яшчэ горш". Ці баіцеся вы гэтага?
— Баяцца ўвогуле не варта, бо страх — гэта дэструктыўная эмоцыя, разбуральная. Я не думаю, што мне, ці ўвогуле каму, тут ёсць чаго баяцца.
