Спачатку здавалася, што ўсё скончыцца катастрофай: жудасная арганізацыя, вялізарная аўдыторыя (больш за 500 тысяч гледачоў), дэфіцыт ежы, вады, туалетаў, прысутнасць наркамафіі, мора смецця ... Але ў выніку фанаты рока змаглі арганізаваць сістэму падтрымання парадку і забеспячэння, дэманструючы пры гэтым цуды кааперацыі і братэрства.
Гэта і заклала міф аб «незабыўнай» атмасферы Вудстока. А сам канцэрт стаў сімвалам рэвалюцыі 60-х, якая навязала свету новыя стандарты ва ўсіх абласцях, пачынаючы ад моды, музыкі і заканчваючы прынцыпамі маралі. Маштаб і рэзананс мерапрыемства стаў стымулам для фарміравання альтэрнатыўнага руху ва ўсім свеце, уключаючы СССР. Не выпадкова некаторыя карыкатурысты спрабуюць адлюстраваць, як можа выглядаць музей Вудстока, які позна ці рана паўстане. Малюнак мастака Дэва Гранфулда.
Зрэшты, шмат хто лічыць, што гэта перамога рэвалюцыі Вудстока была піравай. Многія яе ўдзельнікі, напрыклад, Біл Клінтан, з часам цалкам інтэграваліся ў сістэму. Графічна гэтую эвалюцыю адлюстраваў мастак выдання Bluesman. На яго малюнку лозунгі 60-х «Рабі каханне, а не вайну» або «Не давярай нікому старэйшаму за 30», трансфармаваліся ў кансерватыўныя заклікі «Рабі каханне, а не закон аб публічнай медыцыне», «Ня давярай нікому маладзейшаму за 60».
Гадавіна Вудстока актывізавала кансерватараў, якія лічаць, што фестываль папулярызаваў у краіне такія негатыўныя з'явы як наркотыкі і падзенне нораваў. На іх думку, ажыятаж вакол канцэрта таксама не дазволіў Амерыцы зрабіць кансерватыўны рэванш, які намеціўся пасля абрання Ніксана прэзідэнтам ў 1968-м. Блізкія да лагера кансерватараў карыкатурысты ахвотна здзекуюцца над удзельнікамі Вудстока. Так, на малюнку карыкатурыста Pittsburgh Gazette пастарэлыя фанаты Вудстока адчуваюць сябе не ў сваёй талерцы на сучасным рок-канцэрце.
Не абышлося без фантастыкі наконт таго, як мог бы выглядаць Вудсток сёння. Карыкатурыст выдання Christian Chat лічыць, што ў такім выпадку мела месца маштабнае пабоішча праз раскол цяперашніх амерыканцаў па многіх пытаннях. На малюнку гледачы Вудстока-2019 атакуюць адзін аднаго з-за разыходжанняў па актуальных палітычных тэмах — аборты, медыцына, партыйныя сімпатыі і г.д. Дарэчы, спроба правесці ў гонар 50-годдзя юбілейны Вудсток на тым жа месцы ў выніку правалілася з адмовы музыкаў.
Як бачым кансенсусу па спадчыне Вудстока няма, але міф пра яго хутчэй за ўсё не знікне. Відавочна, што тэма Вудстока, па сутнасці, гэта фрагмент больш вялікага феномена рок-культуры. Гэтую гістарычную сувязь адлюстравала венесуэльская мастачка Раума Супрані, надаўшы вядомай фатаграфіі, зробленай у Вудстоку ў жніўні 1969-га, сучасны выгляд.
